Bevrijdingsstoeten

Er ging nu geen zondag voorbij, of er trok ergens in één of ander gemeente een 'bevrijdingsstoet' op. Tientallen versierde wagens, de 'witten' van de weerstand met de vermeende 'zwarten'. Ergens achter een tralie iemand die goed op koning Leopold III geleek en achter prikkeldraad in pyjama een krijgsgevangene. Gewoonlijk besloot de stoet met enkele in Duits soldaat verkleden, die natuurlijk krijgsgevangen waren gemaakt of, lijk in Hulste met een grote nagemaakte V2, die nu en dan vlaslemen op de kijklustigen blies.

 Een jaar na de bevrijding was er nog steeds grote werkloosheid. Alleen bij het opruimen van puinen was er veel werk. De bevrijdingsroes was uitgestorven. De krijgsraad te velde had de handen vol met het onderzoek van de collaboratiedossiers. Ne en dan verscheen er een plakbrief met de aankondiging van één of ander zware straf. De kritieken gingen hun gang. Er was en er werd nog veel leed geleden. Ook Kuurne begon aan de wederopbouw. Tussen mobilisatie en bevrijding had de gemeente ruim hun deel gekregen. De kruisjes van de gesneuvelde soldaten waren verdwenen en op Leiemeersen kwamen weer vlaskapelletjes. De Leie stroomde weer alsof er niets gebeurd was.